Gemütlich

Het is 5 januari 2011 en we zijn halverwege onze wintervakantie op La Gomera. Tijd voor een dipje. Niets ernstigs, hoor. Ik heb het alleen even gehad met de nogal overheersende oosterburen die het eiland eveneens bezoeken. Dat ze aardig zijn (en ze zíjn aardig), zie ik vandaag niet zo. Ze praten wel erg veel Duits en gaan er bij voorbaat vanuit dat jij een landgenoot bent. Ze spreken ze je aan met ‘Verzeihung, können Sie mir bitte sagen…’ Voordat ze hun vraag kunnen stellen, val ik hen daarom balorig in de rede met 'I beg your pardon?' en druipen ze af. Niet lief, maar dat moet even.

In Café Olé, om de hoek bij ons appartementencomplex, worden zeer verantwoorde ekosapjes, geitenkaasjes en pannenkoekjes met spinazie geserveerd, naast de meest uiteenlopende soorten thee (http://www.cafeole-gomera.es/index-d.html). Duitse alternativo’s komen er wat graag. Mogelijke positieve gezondheidseffecten van al dat lekkers worden er subiet weer weggerookt. Vooral het zelf rollen van een sigaret uit onduidelijke pakjes shag is héél 2011.

De boulevard bij babybeach (Charco del Conde).

Het mannelijke deel van de jonge generatie hippies kweekt zo snel mogelijk een zo lang mogelijke baard die altijd vlassig blijft. Met ontbloot bovenlijf rijden de jongens rond op niet nader te omschrijven fietsjes. Op de rug hangt een gitaar of een gebreide tas met weet-ik-wat. Sommigen zijn al eens door Australië getrokken en kunnen een didgeridoo-workshop verzorgen. Anderen trekken tegen zonsondergang naar het hogegolvenstrand bij La Playa om onder tromgeroffel de zonnegod aan te roepen, wie dat vanavond ook zijn mag. De meisjes hebben hun blonde haren gebundeld in warrige strengen rastahaar, lezen boeken als '2012, 12 Wege zur neuen Zeit' en omhelzen elkaar, gekleed in lange gewaden, urenlang na wéér een reeks sessies in Argayall (‘Place of Light’), het lokale centrum voor de zwevenden (http://www.argayall.com).

Avondlucht bij Vueltas

Bij de ouderen is het oppassen voor de dames van 60+. Onder het motto 'kijk mij eens vrij zijn' zwaaien ze met hun blote hangborsten op het zwarte havenstrandje van Vueltas. Natuurlijk kiest zo’n vrouw uitgerekend een plekje naast jou uit. Nicotinedampen worden je deel, maar daar blijft het niet bij. Als ze zich omdraait om na de rug ook het lichaamsfront te laten grillen, vallen er steeds schaduwen over de bladzijden van het boek dat je aan het lezen bent. Twee langwerpige schaduwen met een puntje dat toevallig altijd zijn maximale grootte heeft. Dieter en Dagmar - de Duitse Henk en Ingrid – kennen ook altijd andere stellen van de boot- of de vliegreis. Het is ‘Nah du’ hier en 'Tschüss' daar. Ze noemen de berg op Tenerife 'der Te-iede' waar dat ding gewoon de Teide heet en rekken te klinkers veel te lang uit als ze het over de Almooogrooooooote hebben, een geitenkaas met een rooksmaak. Dagmar doet ook aan nordic walking, maar dan - je gelooft het niet - zonder de stokken. Met een paar biertjes op is het een heerlijk schouwspel dat zich gratis aan ons voltrekt op de boulevard voor ons terras. 

Zicht op Valle Gran Rey vanaf het plateau La Merica met linksboven het haventje van Vueltas.

En dan is er nog de permanente Duitse gemeenschap die het eiland zowat gekoloniseerd heeft. De helft van alle winkeltjes wordt gerund door dames die ooit als hippie in de befaamde 'Schweinebucht' neerstreken (een afgelegen kuststrook met holen en grotten waar je zo heerlijk tot jezelf kunt komen; voor wie denkt dat ik er een karikatuur van maak, zie  

http://www.polylog.tv/monolux/videocast/3513/). Maar de vrouwen zijn nu op hun manier 'gesetteld' en verkopen wierookjes, zelfgemaakte sieraden en aloë vera-zeepjes in hun nieuwetijdswinkeltjes. Opmerkelijk: ze brengen ook de Valle Bote aan de man, het lokale Duitstalige tijdschrift dat grossiert in hele foute artikelen met wat de Duitsers als humor beschouwen. Of ze luisteren naar Radio CLM dat programma's in het Duits uitzendt. Tja.

Naschrift 6 januari 2011. Het is weer goed hoor, de dip is weg. De zon schijnt als vanouds, de palmen wuiven in ons uitzicht op 'babybeach', de golven spoelen onophoudelijk rust aan op La Gomera en de lunch met de gambas al ajillo (die van Rincón del Marinero in Vueltas zijn het lekkerst) wenkt. En vergis ik me of hoor ik ook weer wat Spaans, Engels, Zweeds en Nederlands om me heen? Café Olé is trouwens een fantastische uitspanning met gratis wifi en een internetcorner en er zijn alleen maar hele lieve mensen op weg naar Argayall. De Valle Gran Rey (het Dal van de Grote Koning) ligt er majesteitelijk bij en de zonsondergang zal weer adembenemend zijn. Eigenlijk ademt dit paradijselijke Canarische eiland slechts harmonie en sereniteit uit. Verdammt, het is hier gewoon heel erg… gemütlich!  

Alleen maar lieve mensen op weg naar Argayall.