Ouwe tak

Dat de jaren in ijltempo voortschrijden werd me weer eens op niet mis te verstane wijze duidelijk gemaakt. Eigen schuld, dikke bult. Moet je op twitter maar geen mensen op hun nummer zetten die daar absoluut niet van gediend zijn. Dat krijg je keihard terug, zeker als de persoon in kwestie Anouk heet. Ze noemt me een 'ouwe tak' (mij is niet duidelijk of die t eigenlijk een z had moeten zijn) die 'ff ergens anders moet gaan lopen janken'. Oei, dat hakt erin! 
De voorgeschiedenis. Een jong, fris bandje 'Go Back To The Zoo' - met roots in Nijmegen, nu opererend vanuit Amsterdam - timmert hard aan de weg. Afgelopen weekend waren ze van de partij op Lowlands. Neerlands enige echte diva vindt het maar niks. Dat mag. Maar dat je de zanger wegzet als een 'wannabe Kurt Cobain' en de groep aanraadt maar inderdaad snel 'back to the zoo' te gaan... tja, errug flauw. Een gearriveerde artiest die een jonge, hardwerkende band (ze krijgen trouwens lovende recensies voor hun cd Benny Blisto) publiekelijk gaat afbranden. Dat liet ik haar - dom, dom, dom - weten via een tweet met de tekst 'hoe klein kun je zijn'. Die 'ouwe tak' was de boemerang.

Onze twitter 'conversatie' 

Ik kon het wel waarderen. Ja, je bent rockbitch van professie of je bent het niet. Mooi om te zien hoe Anouk doet aan typecasting zodat ik kon vaststellen: verrek, ze is écht zo. U bent natuurlijk geen twitteraar (we hebben er de mond vol van maar uiteindelijk doet slechts 3 procent van de Nederlanders het) en dus vraagt u zich af hoe Anouk kon weten dat ik zo oud ben. Stom, ook weer aan mezelf te wijten. In mijn profiel heb ik een fotootje geplaatst waarop mijn grijze haren kennelijk (te) duidelijk zichtbaar zijn. Maar ja, ik sta er lachend op, dat dan weer wel.
Op 1 augustus moest ik ook lachen of, nou ja, grinniken in ieder geval. Op die dag traden The Pogues, mijn favoriete band aller tijden, op in de Amsterdamse Melkweg. In een al te enthousiast mailtje heb ik een aantal vrienden en kennissen al eens lastig gevallen met het feit dat ik de band in de 27 jaar van hun bestaan nooit eerder zo goed heb horen spelen. En dat dat een wonder was, gezien de alcoholconsumptie van voorman Shane MacGowan. Om me heen stonden fans van het eerste uur maar ook een heleboel 16- tot 18-jarigen. Dat ontroerde me. 

The Pogues in de Melkweg in Amsterdam op 1 augustus 2010

Zeker toen ik mezelf terug hoorde in de woorden die ze tussen de nummers door met elkaar wisselden. Echo's uit de jaren tachtig en negentig waren het. 'Ik hoop zo dat ze Rainy Night In Soho spelen, als die komt ben ik volmaakt gelukkig.' Rainy Night was precies het allereerste nummer waarmee The Pogues mij ooit bij de lurven grepen. Even later: 'Jaaaaa!!! Volgens mij zei hij het!' 'Wat zei hij?' 'Rainy Night, toch?' 'Hoe kan dat nou, Shane is toch helemaal niet te verstaan, met die anderhalve tand in zijn mond?' 'Jawel, jawel, ik weet het zéker...!' En of dat joch het zeker wist. Die eerste akkoorden... En die eerste zin: 'I've Been Loving You A Long Time'. Ik word écht een ouwe tak, maar... I don't give a shit. Sorry Anouk. 
http://www.youtube.com/watch?v=y3MKMF-qIZk