 |
| Kate McGarrigle in de jaren zeventig. |
Een van de mooiere kanten van een vakantie zijn de verwachtingen die je mag koesteren. Juist daardoor liggen ook teleurstellingen op de loer. Waren die er dit jaar? Jawel.
De bestemming was Canada en daar stond onder meer een bezoek aan Montréal op het programma, de stad waar Kate & Anna McGarrigle heel wat voetstappen hebben achtergelaten. De zingende zussen houden mij met hun harmonieën - uit duizenden herkenbaar - al sinds 1975 in de houdgreep. Toen kwam hun memorabele titelloze debuutalbum uit met tijdloze liedjes die je recht in het hart raken: My Town, Heart Like A Wheel, Talk To Me Of Mendocino, Go Leave en natuurlijk Complainte Pour Ste Catherine, hun enige (bescheiden) hitje. Honderdduizend keer heb ik het gehoord, maar dat Ste Catherine een van Montréals beroemdere winkelstraten is, wist ik tot voor kort niet. Die ontdekking maakte een bezoek aan het epicentrum van Kate & Anna’s muzikale creativiteit nog urgenter. Want op bedevaart wilde ik ook: naar het graf van Kate. Zij was op 18 januari 2010 bezweken aan een zeldzame vorm van kanker. Thuis kon ik op het internet maar niet vinden waar ze begraven was (als ze niet gecremeerd was), maar daar zou ik in Montréal natuurlijk gemakkelijk achter kunnen komen, nationale beroemdheid als zij was.
Maar hoe de dame van de toeristeninformatie, vlakbij het Place Jacques Cartier, ook zocht: ze kon de laatste rustplaats van Kate niet vinden. Dan maar navragen in de Basilique du Notre Dame, waar de uitvaart destijds gehouden was. ‘Wíe zegt u? Kate McGarrigle? En dat was dus een zangeres? Hmm, even mijn collega vragen.’ Het gesprek dat volgde, kon ik niet verstaan maar de lichaamshouding van die dame die werd geraadpleegd straalde slechts onwetende desinteresse uit en deed het ergste vermoeden. Het zal toch niet… dacht ik. Voelde ik dit echt aankomen? Inderdaad… Kate & Anna – mijn eigen Canadese heldinnen die in hún stad natuurlijk op handen zouden worden gedragen… - deze vrouwen hadden nooit van haar gehoord!
Het graf van Kate heb ik niet gevonden, Ste Catherine wel. De straat was deels opgebroken en zag er vooral aan de oostelijke kant nogal shabby uit. ’s Avonds fungeerde hij als rode loper voor de gay- en lesboscene van Montréal. Dat heeft Kate met haar vrije geest vast mooi gevonden. Haar veel beroemdere zoon Rufus Wainwright had er kunnen lopen. Maar ook van hem geen spoor.Ik moet het nu doen met een schokkerig amateurfilmpje op internet, een fragment van het allerlaatste optreden van Kate McGarrigle. Het vond plaats begin december 2009 in London, zo’n zes weken voor haar dood. We zien een snel, maar mooi oud geworden vrouw achter een piano en we horen een breekbare stem die desondanks de kracht vindt om haar gehoor te ontroeren. Dat doet ze met het liedje Proserpina, haar laatste pennenvrucht, geschreven voor dochter Martha (met een verwijzing naar de Griekse en Romeinse mythologie). Het eindigt in een mooie samenzang met Anna, Rufus, Martha en vele andere dierbaren. Bekijk het filmpje op You Tube (heb wat geduld en wacht de wat moeilijk verstaanbare inleiding even af) en duik na afloop, als op de wangen het zilt der tranen rest, vooral eens in het rijke repertoire van Kate & Anna McGarrigle.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten